Capítulo 9.- Entre lusco e fusco na tasca de Salah..- Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.

Hurghada Lusco e fusco.

Salah abu fahmy serra un tubo de ferro na escura tasca, premendo del cun un pe coma o Laocoonte pelexando cunha serpe de prata , súa por todos os poros da súa pel cobriza coma o ferreiro da fragua de Vulcano, ao fin afoga o tolo da torca entre mans de chumbo e esparto coma Saturno devorando ao seu fillo. A pingueira cesou de contar  insoportablemente o tempo na súa casa…

No interior, so ten vellas teteiras omeya, cacharros suxos, cunquiñas de Sucre, mostrador de cupro-níquel cheo de filigranas, albardas de coiro para os cartos, culleres de guerra, un calendario cos primeiros versos do corán,  e sempre unha cadeira onde se sentar.

Salah insomne e canso, nos invita a pasar pousando a súa man na caixa do corazón, e un doce e imperceptible As-Salaam alei-kum, salah fillo do deserto non esquece a súa promesa de aliviar ao camiñante perdido, co agasallo do fumeante chaid baladi..

Senta, adiviñando que marcharemos, que xamais nos veremos...  orgulloso, sorrí mostrando fotos da súa filla, “Sara” é di, "significa mel", iso é canto é Salah , iso é canto quere, iso é canto lembro…  bo e xeneroso, coma único pago so aceitou  un Waa ali-kum Salaam pronunciado silandeiro, xa na lonxania.

A caravana discrecional ponse en marcha, o  sol atravesa o plano do horizonte e pasa do hemisferio visible ao non visible, cegándonos un apocalíptico solpor. As xanelas do autobús son mil espellos oscilantes,  o retrovisor un pulido escudo aegis, onde se reflexan as gorgonas durmidas, a medusa voando nas  montañas laranxas, a filla de fordis follando con perseo no deserto dourado, a filla de ceto sumerxindose decapitada no vermello mar. Por fin, raiolas verdes coma un kiwi, atravesan o invernadoiro de butacas, o crepúsculo invade o sendeiro, a fusión nuclear acompaña ao ultimo rezo do dia, o "magrit" agónico que brota do afónico altofalante, namentres o condutor recita o último versiculo asonante.  

Xa é mais fusco que lusco cando nos perdemos unha vez mais na lonxania.

 

Marchar, camiñar, andar, voar, ke mais ten... .

.

Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.Fran del Buey – Cándido Soria

 

Capítulo 8.- Pesadelos e peixes de cores..- Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.

A noite asubiou e trouxo aos meus soños os crocodrilos do Nilo, os chacais do Deserto, serpes de Cesta Troiteira co son dun punteiro ao lonxe. Febre e pesadelos, suores, espritus fixados na  retina. Pasan as horas e a noite medra coma unha enredadeira, tupindo a realidade nese espazo diáfano entre e vida e a morte do dia.

Naquela prisión do mar, o peirao era unha chave de pedra, que penetra na fechadura da baia, con picaportes de madeira petroleada. No punteiro  do espigón, unha morge improvisada, patelas de cadaleito, prañideiras barbadas, mortallas de anzois, sal e xeo coma ultimo rezo, cadáveres coa mirada mol, esquelas húmidas depositadas sobre as panzas brancas. Xurelos asustados de corpo presente, esperan  un digno funeral; Morenas pementa, Peixes lagarto de area, Peixes esquío xigantes, Cirúxanos alargados, Barbeiros lisos, Cardeais de listas laranxas, Fusileiros de Suez,  Bolboretas enmascaradas, Beizos  doces de manchas negras, Choupas cincentas, Vellas cola de lira, Lábridos esplendorosos, Doncelas circenses, Vellas trompeteiras, Lábridos limpadores, Salmonetes de barbillón longo, Peixes cristal, Namorados moteados, Peixes anxo emperadores, Damiselas de ventre branco, Peixes paiaso, Loros dentóns,  Xaboneiros de seis raias, Linguados de leite, Peixes leóns, Peixes escorpións barbudos, Peixes pedra, Cornetas pintadas, Peixes cofre amarelo, Peixes globo enmascarados, Cornudas, Tabeiróns martelo, Raxalátigos, Mantas voadoras, Tartarugas Carey, Gambas chasqueadoras, Cangrexos araña espiñosos, Camaróns paiaso, Ourizos pastel, Estrelas de mármore, Almexas xigantes escavadoras, Babosas pixama, Bailarinas españolas... acompañan ao cadáver. Por entre as maromas, chega xa un intenso olor a loureiro, a chicharro afumado, a allo fresco, fumata branca da  hambruna.

No dique, de abrigo, garlopa en man, morenos liliputenses afeitan finamente as cadernas. A cada pasada do cepillo, despréndese  un rizo de ouro de querubín, xergón de viruta, astelas e serrin fan o berce da quilla durmida. Trencha, martelo, mazo, aixola, berbequí, arman o esquelete do animal mariño.

Mariñeiros con argazos no pelo, de branca barba como lixa de sal, miran o mar mentres a súa pel seca a última marea. 

No asteleiro medieval, unha enorme maquina laranxa vomita fume, con forza titánica empurra terra dentro o enorme bocoi. As duelas  do cascaron falan, estalan, se queixan... mentres por elas escorrega a iagua coma a pasta recen feita... Os arneiros, cobren a panza desta cetáceo de madeira.

Nenos  baixo o casco, deitan táboas aceitadas ao paso deslízante do monstro poseidonico. Nenos pingando e mirando de esguello a pel do Argos.

O sol se oculta xa tras os afociñados cascos, de sol a sol e con sol, é a xornada de traballo.

No centro da vila, espéranos a Mezquita taberna, onde hoxe os fieis pregarán por un gol. Comezou o encontro, árabes contra árabes, 24 rezos no campo. Opio na esperanza, soños esféricos para quen asume seu futuro incerto.Vitoria imposible.

Arxélia perdíu o partido e os favores do profeta. Ledicia, danzas, cánticos berros do deserto, lume, lume ,lume, de biqueira.

Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.Fran del Buey – Cándido Soria

 

Capítulo 7.- Cancelas ao mar?..- Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.

Cancelas ao mar?

Ulía a mar, escoitábase o mar, mais non se viu. A beira, permanecía oculta tras balados de opulencia, reixas de pau de sanguiño que secuestran da mirada o fermoso camposanto de vermellos ósos de corais fondeados en sirope de mora.

De cana son os muros, os teitos e as reixas... Por entre o furado rete, se miran letreiros: sheraton, hilton, resorce, guantanamo, carabanchel, a modelo, herrera de la manchan, caceres II, alcalá meco, porto de santamaria...  Cancelas ao mar?.

Nos carreiriños estreitos deste patio de maco, os  gordo-lampiños, rañan e pretan a caluga tentando saír do labirinto de pasións, confían nas ridículas pulseiras que portan, dispostos a todo con tal de fornearse ao sol... mentres,  un dedal de suor se precipita no seu ombrigo mol.

Os presos de conciencia, camiñamos longa distancia, rodeando a prisión do mar....  invisíbel,continua, tanxible,sen fin.

Chegamos... a avenidas inconclusas, a estradas de cartolina, a fontes de papel albal, as beiraruas trazadas con xiz. Onde...  pequenos homes fan xigantes castelos de area, foxos, almeas e torreóns con pás,angazos, caldeiros e buldozers CAT mercados nos chinos. Papan e papan as entrañas da terra, coma se nada.... Cancelas ao home?.

Por fin, nun recuncho ábrese unha fenda no decorado  irreal, un camiño de pedra por onde chegar ate o mar chamado Baḥr al-Aḥmar... Malecon de cimento, rapaces pescando e saltando ledos entre paralelípedos made in germany,   superposta escea do retorno a Arcádea do cadro de Eakins. 

Os pes móllanse no pilón bíblico, bisbeseando algún rezo por se as moscas, mais al-Baḥru l-’Aḥmar  incrédulo non se retira, non se baldeira, permanece preguntándose quen o busca, quen o acariña, quen di unha vez mais verbas sen sentido.

Mentres cae a noite, mergullámonos atravesando dun chimpo esta fronteira do imposíbel. Inmersión, na cunca do lacrimal do deserto, na borrosa imaxe creemos albiscar tormentosas figuras, corais como toxos secos repousando na eira  do mar, cunchas coma castañas no souto de poseidón, espiñas de peixe azul coma as silveiras do vrao. Ascensión, azul propano, calidoscopio de papel de agasallo.

Na beira o vento trae cousas, e o mar as devolve,e fai bandeiras coas nosas pernas. E dí, marchai de eikiiii, diiii, fiuuuuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Sal no pelo, seda e vento.....

Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.Fran del Buey – Cándido Soria