Capítulo
1.- Confianza.
O
vento de cola os empuxaba, coma a un avión de papel ao que
compre animar pra que voe... fiuuuu... fiuuuuu.....
Coa
intensidade propia das falas atrasadas, dos contos e soños sen
final, chegaron sen percatarse a cidade do kaos e da fenda, do rio e
da xunqueira, da folladelata e
da area ...
Dende
o buraquiño do frigorífico alado, mirábase un arbol de navidade
abatido sobre a escura terra. Miles de luceiros agónicos, tintilineaban na escuridade; tizóns das cacharelas da miseria, avivándose
na chimenea do vento da resignación; escoria de mil cimatarras forxadas, cuspen
charamuscas a golpe do ferro do olvido.
No gran salón aeroportuario, estamos flanqueados por celosias de prástico, por ringleiras de xente que ansian flanquear o arco de metal, o detector de intencións.
Vixilando están os nenos, nenos guardiáns da terra arida, nenos que xogan a traidores
apostados tras a linea absurda da fronteira; nenos de uniforme de
fieltro e escopeta de corcho-pan, nenos escrutando a singularidade de
cada viaxeiro.
Señores de enrugadas batas, señores nos rebaños de sombrios xornais e teléfonos moviles, señores que buscan enfermidades invisibeis, señores que respiran
inundando o naris coma seguindo un rastro, señores en cuarentena de apariencias.
Un
Bostezo nos axuda a cruzar.
Do Texto Chaid Baladi .. ou a hestoria curta dunha viaxe curta que ainda non rematou.Fran del Buey – Cándido Soria
